نيرة الإمام تكتب: ذكرى الزواج والأربعين

النهارده عيد جوازنا يا نور العين يارب فى الجنه مع الحور العين تالت عيد جواز لينا فى نفس ذكرى الأربعين لا مستوعبه ولا عايزه أفوق ولا من غيرك دنيتى هتروق مضطره أعيش وأسمع كلامك ؛ولو إن الحياه بعدك متساويش عايشه وبدوب مع ذكرياتى فى غرامك ؛ يااللى وجعى بعدك مبينتهيش بلمسه بهمسه محيت ألم السنين بنظرة حب وحنيه شفيت قلبى العليل نسيت معاك الوجع نسيت معنى الأنين كنت عوضى عن اللى راحوا أه منها السنين قلبى غرقان بعدك فى جراحه دايب من الحنين الليالى بعدك مش سيبانى فى حالى وبتلذذ بعذابى فى بالى وخيالى يا حبيبى كنت ومازلت كل أحبابى أنا من غيرك ولا حاجة أنا ليك دايما محتاجة بغمض عينى وأتخيلك ليلاتى بحلم بيك بفتح وأملى أشوفك جمبى مش بلاقيك لا قادره أستوعب فراقك ولا عايزه أعيش غير بيك أنا بيك أنا ليك دايما ملكك وبين إيديك ولا لحظة بنساك بسعد بحياتى اللى بعيشها على ذكراك إنت الأمل من تانى بتنفس بهواك إنت لسه معايا وأنا برده معاك إنت فى روحى ووجدانى هعيش بحسك وبروحك جوايا متقلقش عليا إنت دايما معايا مش هعذبك تانى ببكائى عشان خاطرك الدمعه دى هتتقلب ضحكاية إنت دائى وإنت دوائى إنت أجمل ما فيا يا أروع واجمل حكايه