وائل عبد الودود حسين يكتب : زرعت الصبر

زرعت الصبر فى قلبى ولسه زرعه ما طرح دواه كان مر أصله من العشق انجرح ودع الحب وعذابه وقفل عليه بابه وحلف ما يفتح كتابه إلا للى يسقيه الفرح ذاق مرارة العذاب من قسوة الأحباب كان ماشى ورا سراب مستنى لسؤاله جواب احنا أحباب ولا أغراب حَبَّ حُبّ بجد حب ما حبه حد سقى حبيبه الشهد وجسور حبه ليه تمد مد كان الدفا فى عز البرد ونسمة هوا لما الحر يشتد كان أمله فى شمس الغد يلاقى من حبيبه الرد وكان الرد حيطة سد ما تتهدّ أتارى قلبه ما حب حد رماه بسهام من الصَّدُّ بعدها حلفت لأزرع الصبر وأنسى اللى فات ومر وقلبى يعيش حر لحد ما يلاقى البر