رانيا حجير تكتب: اعتزل البشر

فى عُزلتى لا أخفى أُنسى فى عُزلتى أيامى تمضى وروائع فكرة تراودنى كمكنونِ الليلِ تلاحقنى سهواً تهاوت كلماتى كلماتٌ تهوى كالمطرِ تشفينى من جُرح ِالبشرِ أخلو فى نفسى مع نفسى فأهمس فى روحى كما البحر الوحدة تعانقُ لحظاتى لحظاتٌ تمضى كما السكر ألهو مع طير فيُجارينى بِتغريدٍ كما لو يتعذر يغوينى الليل بأسحاره ينسينى الحزنَ والمَكدَر فى عُزلتى أحلامى تزهو فأغدو كإنسانٍ مُتبَصِّر فى وحدتى ورقى المصقول يغدو كصديقٍ يتنفس